Bastaardbaby's van Julien

Ik heb samen met Van De Cauter Robert ondervraagt. Hij had verzwegen dat Julien zijn neef was, maar hij zei dat dat gewoon was omdat we hem niets gevraagd hadden. Ik geloof echt dat hij er niets mee te maken heeft, maar de hoofdveldwachter pakte hem wel erg hard aan. Enkele dagen later zochten we hem weer op. Hij was op de boerderij van de zusters Vermeylen en hij lag op Julien zijn bed, hij zei dat hij op zijn doodsbed moest liggen. Hij was stomdronken en we namen hem mee naar het bureau. Ik ging diezelfde dag nog naar Alexander en in een opwelling kuste ik hem en hadden we seks. Eigenlijk is hij nog niets verandert en nu snap ik terug waarom ik verliefd op hem was geworden.

Ik maak me zorgen om Maurice. Ik denk dat hij iets heeft met die boerendochter Louise Vermeylen, zij is echt niets voor hem, hij is een afgestudeerd filosoof en zij een boerendochter. Daar komt niets van in huis. Maurice heeft me een puppy gegeven, maar ik heb nog geen idee hoe ik hem ga noemen. Ik ging dus maar eens informeren bij Thérèse, de zus van Louise, maar zij zegt dat ze niets van een relatie weet, gelukkig maar.

 Ik ging ook eens langs bij de hoeren in het dorp om te vragen of ze daar Julien kenden. Het bleek dat hij een van hen had zwanger gemaakt. De zwangere vrouw heet Leonie. Daarna gaan we naar een ander meisje dat Julien had zwanger gemaakt, Agnes De Poorter. Julien had ook gevochten met haar man en Agnes zelf ontbrak ook enkele tanden. Ik vermoed dat haar man zijn handjes niet thuis houdt.

Ik ben met Alexander naar een kerkhof geweest van soldaten die gesneuveld waren in augustus 1914. Velen van hen waren niet gestorven in de strijd maar waren verdronken toen ze probeerden te vluchten. Daarna gingen we nog naar het graf van mijn vader. Ik herinnerde me hoe Alexander me ten huwelijk had gevraagd op het station toen we allebei nog studeerden. Ik had ja gezegd, maar zelfs toen was hij nog jaloers op Raymond. We waren nu al zo lang verloofd, maar toen we dus nog voor we getrouwd waren terugkwamen van het officiersbal wou ik te snel gaan. Alexander had me afgewezen en me duidelijk gemaakt dat hij niets wou hebben met een onkuise vrouw als mij.

Een rokkenjager minder

Ik ben dokter Sara Sondervorst. Ik woon samen met mijn broer Maurice in een klein dorp in de buurt van Leuven. Samenwonen met Maurice is geen pretje. Hij is een jaar geleden, na de Grote Oorlog knettergek teruggekomen. Het ene moment doet hij zoals voor hij vertrok en een ogenblik later kan zijn stemming helemaal omgeslagen zijn en denkt hij dat hij nog steeds in de loopgraven zit en gebombardeerd wordt. Enkele dagen geleden was het weer van dat. 

Het begon allemaal toen hoofdveldwachter Guy Van De Cauter me het schokkende nieuws kwam brengen dat er een lijk gevonden was in de berm naast het veld. Het bleek Julien De Wever te zijn, een knecht van op de boerderij van de Zusters Vermeylen. Hij was de kop ingeslagen en zijn lijk stonk verschrikkelijk op deze warme augustusdag. Op weg naar huis hield een kind mij en de hoofdveldwachter tegen om te zeggen dat Maurice zot was geworden. Hij liep met een machinegeweer al roepend over de velden. De enige die hem kon kalmeren was Alexander, mijn ex-verloofde die het tot officier had geschopt. Alexander heeft in de oorlog zijn benen verloren, het was al meer dan een half jaar geleden dat ik hem nog gezien had. Ik hoorde mijn broer iets zeggen dat ik liever niet had gehoord. Hij zei ‘ik moest hem doden’. Zou mijn broer echt Julien De Wever vermoord hebben? Ik kon het niet geloven, Julien lag daar al zeker 2 dagen te rotten, het moet stom toeval geweest zijn dat Maurice net nu weer een gekte aanval kreeg. 

Ik heb aan de barones gevraagd of we Julien in de ijskelder van haar kasteel mochten leggen zodat hij niet verder zou rotten voordat de lijkschouwer uit de stad komt. Robert, de knecht van de barones was zo vriendelijk om dit klusje te doen, maar in tegenstelling tot na de oorlog reageerde hij nu op een heel andere manier op het lijk. Ik heb ook een vreemde vrouw gezien bij de barones, de pianolerares van de kleindochter van de barones, Marie Duchamps, haar gezicht en hals stonden vol met sneden van een mes. Waarom wist ik hier niets van? Ik ben toch de dokter? De Barones zei me dat iemand Marie had proberen vermoorden, maar ze bleef er heel vaag over. 

Ik heb besloten dat ik terug normaal ga doen tegen Alexander. We hebben elkaar lang genoeg genegeerd. Voor de oorlog hadden we een relatie gehad, maar na de oorlog was het niet meer hetzelfde. Ik ging naar hem thuis als huisdokter en ik vroeg hem of hij iets wist over Julien, maar het enige dat hij me wist te zeggen was dat Julien een rokkenjager is.  Thérèse Vermeylen lijkt blij te zijn dat Julien dood is, maar haar zus Louise gaat kapot van verdriet. Ze hadden ook nog een derde zuster, Anna, maar zij heeft zelfmoord gepleegd omdat ze in de oorlog verkracht was door Duitsers.  Het is vreemd dat niemand iets lijkt te weten over Julien behalve dat hij een rokkenjager is…